ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΣΚ/ΔΥ

    Α. ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΙΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΝΕΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

    ΔΩΡΕΑΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ

    ΔΩΡΕΑΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ

    ΑΥΤΟΝΟΜΗ, ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ, ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ

    ΝΕΑ ΔΥΝΑΜΙΚΗ-ΕΝΙΑΙΑ ΔΡΑΣΗ ΣΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

      Οι δρόμοι που χαράσσουν και ακολουθούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές αλλά και οι «λύσεις»,  που προτάσσονται, είναι σε αδιέξοδο.

      Οι κοινωνικές ανισότητες, η υποβάθμιση των δημοσίων υπηρεσιών και η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, η υπερχρέωση των νοικοκυριών, η ακρίβεια, η επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά, συλλογικά δικαιώματα, συνθέτουν την «επιτυχία» και το αποτέλεσμα που βιώνει ο άνεργος, ο  εργαζόμενος, ο πολίτης.

      Οι αλλαγές, που συντελούνται στο κοινωνικό επίπεδο, μέσα από την επιβολή της αγοράς, έδωσαν το προβάδισμα στην ατομική στάση και το ατομικό συμφέρον σε βάρος της συλλογικής δράσης και κοινωνικής αναφοράς. Σε όλο τον κόσμο, οι οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές επηρεάζονται καθοριστικά από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Καταδυναστευόμαστε από την ασύδοτη αγορά και τις δυνάμεις της, τη λογική του άκρατου ανταγωνισμού και του αντικοινωνικού κέρδους.

      Αυτές οι δυνάμεις δημιουργούν «νέο περιβάλλον» για τους εργαζόμενους, τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στο δημόσιο τομέα. Κεντρική πολιτική τους είναι η μείωση του πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα.

      Οι δυνάμεις αυτές υπαγορεύουν νέες «αξίες», νέα μορφή εκμετάλλευσης, νέα αποικιοκρατικά μέσα ώστε να διατηρείται ένας ιδιότυπος επεκτατισμός. Σε παγκόσμιο επίπεδο καταγράφεται μια εγωιστικής «ανάπτυξη των εχόντων και κατεχόντων», ανάπτυξη που επιβάλλει η νέου τύπου κερδοσκοπία.

      Το αποτέλεσμα της συσσώρευσης, στο σημερινό παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα, είναι η συνεχώς διευρυνόμενη ανισότητα στην οικονομία, στη γνώση, στην τεχνολογία.

      Κι έτσι, ενώ η κοινωνία σαφώς και υποφέρει από τις συγκεκριμένες επιλογές των κυρίαρχων δυνάμεων, όλο και πιο ορατό γίνεται πια και το γεγονός ότι και η ίδια η Φύση επηρεάζεται δυσμενώς από τις κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις παγκόσμια. Δεν είναι τυχαίο ότι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις σήμερα είναι και η ίσως μη αναστρέψιμη κλιματική αλλαγή, που απειλεί την ανθρωπότητα. Καθόλου απίθανο πολύ σύντομα να εκδηλωθούν μάλιστα και οι αναπόφευκτες ελλείψεις, π.χ., στους σημαντικούς υδάτινους πόρους και να επιταχυνθεί και το καταστρεπτικό φαινόμενο της σταδιακής απερήμωσης τεράστιων παραγωγικών εκτάσεων. Παρ΄ όλη την κρισιμότητα των περιστάσεων οι αρμόδιες εθνικές και ευρωπαϊκές περιβαλλοντικές αρχές μάλλον αδρανούν, εξουθενωμένες ίσως και από το ογκούμενο κύμα ιδιωτικοποιήσεων ακόμα και κλασικών υπηρεσιών του δημόσιου τομέα.

      Ειδικά στη χώρα μας η ανάδειξη και η ενίσχυση ενός δυναμικού Υπουργείου Περιβάλλοντος με επαυξημένες τις σημερινές του αρμοδιότητες, θα εξασφαλίσουν ένα καλό εργαλείο για την εγγύηση μιας πράσινης πολιτικής και νοοτροπίας. Μιας νέας στάσης ζωής, που θα διατρέχει το σύνολο των επιμέρους πολιτικών αλλά και καθημερινών δράσεων συνολικά της κοινωνίας. Η όποια καθυστέρηση σαφώς πλήττει σοβαρά όχι μόνο την ζωή κάθε εργαζόμενου αλλά και το μέλλον των παιδιών μας. Η βιώσιμη ανάπτυξη αναδεικνύεται σε στρατηγικό στόχο της κοινωνίας των πολιτών αλλά και ενός ρωμαλέου κινήματος και στο χώρο του δημοσίου. Για τίποτα δεν μπορούμε να είμαστε αδιάφοροι. Ο δασικός πλούτος, οι ακτές μας, οι παραδοσιακοί μας οικισμοί, οι πολύπαθες μεγαλουπόλεις μας, η προώθηση της ανακύκλωσης, το πολιτιστικό μας περιβάλλον, όλα αυτά είναι πολύτιμα αγαθά, που αξίζει να υπερασπιστούμε με μελετημένε θέσεις και τεκμηριωμένες εφαρμόσιμες προτάσεις. Οι σχεδιασμένες παρεμβάσεις μας σε παράλληλη δράση και με το οικο-περιβαλλοντικό κίνημα, τώρα πρέπει να εκδηλωθούν και όχι όταν πια θα είναι ίσως αργά.

      Σε όλα αυτά προστίθενται και οι τρομακτικές προκλήσεις της φτώχειας, του ιλιγγιώδους χρέους του αναπτυσσόμενου κόσμου αλλά και των νοικοκυριών στους κόλπους  του αναπτυγμένου, της χρηματιστηριακά καθοδηγούμενης ενεργειακής κρίσης, της αυξανόμενης ροής απελπισμένων μεταναστών, της επέκτασης των μέσων μαζικής καταστροφής.

      Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ θα μπορούσε να είναι και ένα τεράστιο εργαστήρι δημιουργικών  κοινωνικών ρευμάτων, αποκρυσταλλώνεται όλο και περισσότερο σε έναν αποκλειστικά οικονομικό και εμπορικό συνασπισμό, που εξυπηρετεί κύρια τα συμφέροντα της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας.

      Η πορεία πραγματικής σύγκλισης έγινε πορεία πραγματικής απόκλισης. Επεκτάθηκαν τα φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού και η κοινωνική συνοχή στην Ευρώπη έχει τεθεί σε δοκιμασία. Η αρχική -πολύ φιλόδοξη- Στρατηγική της Λισσαβόνας προσπαθεί να ισορροπήσει  μεταξύ της οικονομικής ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής. Η όποια εύθραυστη ισορροπία έχει πλέον ανατραπεί.

      Κυρίαρχη είναι μια σειρά προκλήσεων σε πολιτικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά μέτωπα. Η ρευστότητα στους περισσότερους τομείς της κοινωνικοοικονομικής ζωής των Ευρωπαίων, είναι ίσως πρωτόφαντη, ακόμα και σε σύγκριση με την κατάσταση μαζικής ανεργίας και φτώχειας αμέσως μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.

      Είναι προφανές ότι ο συγκρατημένος ενθουσιασμός για την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση έχει μειωθεί ενώ αυξάνεται ο σκεπτικισμός. Η Ευρώπη κινδυνεύει να φανεί ως αποδέκτης των χειρότερων συνεπειών της παγκοσμιοποίησης, όπου οι θέσεις εργασίας μεταναστεύουν σε φθηνότερες τοποθεσίες ενώ οι άνθρωποι μεταναστεύουν απογοητευμένοι και συχνά έτοιμοι να δουλέψουν με χαμηλότερους μισθούς σε σχέση με το ντόπιο εργατικό δυναμικό.

      Η ανεργία είναι σε υψηλά επίπεδα. Οι νέες θέσεις εργασίας είναι επισφαλείς και χαμηλόμισθες. Η αύξηση των πραγματικών μισθών έχει άλλωστε πλήρως παραμεληθεί. Η συμμετοχή των μισθών και των ημερομισθίων στο ΑΕΠ συνεχώς μειώνεται.

      Η Κοινωνική Ευρώπη είναι επίσης θύμα της άποψης υπέρ της απορρύθμισης. Στην πράξη δεν υπάρχουν νέα νομικά μέτρα για τη στήριξη των Ευρωπαίων εργαζομένων τα τελευταία 4 χρόνια.

      Στη χώρα μας, η μονόπλευρη περιοριστική οικονομική πολιτική και η λιτότητα δεν τελειώνουν ποτέ για τους εργαζόμενους.

      Το βιοτικό επίπεδο για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού είναι κάτω από το όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης. Η ακρίβεια πλήττει ακόμη περισσότερο τις χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις. Η ανεργία αυξάνει, τα χρέη αυξάνουν, η φτώχεια αυξάνει, αλλά και τα κέρδη των ολίγων αυξάνουν πολλαπλάσια.

      Η διαπλοκή των οικονομικών συμφερόντων, οι μεσάζοντες, η διαφθορά, η φοροδιαφυγή, η παραοικονομία, είναι μερικές  μόνο από τις μεγάλες πληγές της οικονομίας και της κοινωνίας. Η ιδιωτικοποίηση, η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, η ενίσχυση μερικών φιλάρπαγων επιχειρηματιών, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η μεταφορά τεράστιων πόρων από τους μισθωτούς, συνταξιούχους, μικρούς αγρότες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις στα υψηλά εισοδηματικά στρώματα, είναι μερικές  από τις βασικές επιλογές της σημερινής κυβερνητικής πολιτικής.

      Κι όμως υπάρχουν και άλλοι εναλλακτικοί δρόμοι. Είναι, π.χ. γεγονός ότι το κράτος θα μπορούσε να αποτελεί βασικό εργαλείο της πολιτικής και των πολιτικών υπέρ της κοινωνίας των πολιτών με στόχο τη διατήρηση και διεύρυνση των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων όλων. Κι όμως παραμένει σχετικά ουδέτερο, αμήχανο και αδύναμο απέναντι στο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης  και τις δυνάμεις της ανεξέλεγκτης αγοράς.

      Το σύγχρονο ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος πρέπει όμως να είναι ενεργό κράτος και όχι παθητικό. Χρειάζεται αναπληρώνει τα εισοδήματα μέσω στοχευμένων επιδοτήσεων, να εγγυάται ένα αξιοπρεπές και κοινωνικά αποδεκτό εισόδημα. Να επεκτείνει το δικαίωμα της απασχόλησης και τα κοινωνικά δικαιώματα. Ένα κοινωνικά αποτελεσματικό κράτος θέλει ενεργούς πολίτες, επεμβαίνει στην ενίσχυση της προσφοράς, εντάσσει όλους σε μια συνεκτική κοινωνία δίχως οποιουσδήποτε αποκλεισμούς.

      Οι δημόσιες Υπηρεσίες, στους τομείς της εκπαίδευσης, της ενέργειας, της κοινωνικής προσφοράς, έχουν ζωτική σημασία για την ποιότητα της ζωής των πολιτών και την εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής. Το συνδικαλιστικό κίνημα  θεωρεί ότι η παροχή και η ανεμπόδιστη πρόσβαση σε ποιοτικές και αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες αποτελούν θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζόμενων και όλων των πολιτών και αγωνίζεται για να τεθεί φραγμός στην συστηματική αποσάθρωση των δημοσίων υπηρεσιών λόγω της ιδιωτικοποίησης, της εμπορευματοποίησης και των άλλων μηχανισμών απορρύθμισης που καθημερινά δυναμώνουν.

      Η πρόσβαση απ' όλους σε υψηλής ποιότητας δημόσιες υπηρεσίες που θα επιτραπεί να εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και  όχι την «ελεύθερη» αγορά, αποτελεί καίριο πολιτικό  ζήτημα.

      Οι ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες μπορούν να συμβάλουν αποφασιστικά στην αντιμετώπιση της οικονομικής στασιμότητας, του κοινωνικού αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης.

      Οι δυνάμεις της ανεξέλεγκτης αγοράς είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν να διασφαλίσουν τις δημόσιες υπηρεσίες που χρειαζόμαστε.

      Μέσα από κατοχυρωμένες δημοκρατικές και συμμετοχικές διαδικασίες των ίδιων των Δημόσιων Λειτουργών, οι αρχές των ευρωπαϊκών κρατών, πρέπει να οργανώσουν τις δημόσιες υπηρεσίες - σε εθνικό, περιφερειακό ή τοπικό επίπεδο - με τον πιο πρόσφορο τρόπο για τους πολίτες τους.

      Η κατάσταση στη δημόσια διοίκηση όχι μόνο δεν βελτιώνεται αλλά διαρκώς χειροτερεύει.

      Η γραφειοκρατία, η πολυνομία, η αναξιοκρατία, ο συγκεντρωτικός χαρακτήρας του κράτους, η έλλειψη σύγχρονων υποδομών και νέων τεχνολογιών, οι χαμηλές αμοιβές, η ανύπαρκτη  επιμόρφωση και ειδικότερα η παθογένεια του πολιτικού συστήματος που θέλει τη δημόσια διοίκηση λάφυρο των νικητών στις βουλευτικές εκλογές, εξακολουθούν να παραμένουν οι μεγάλες αδυναμίες της.

      Η πολιτική ομηρία, η εκμετάλλευση και το εμπόριο ελπίδας για μία θέση στο δημόσιο σε συνδυασμό με την αφερεγγυότητα του συνειδητά υποβαθμισμένου συστήματος πρόσληψης, προαγωγής και εξέλιξης, πολλαπλασιάζουν τα ήδη οξυμένα προβλήματα.

      Αντί της ενίσχυσης της λειτουργικής αυτοτέλειας αναζητείται η βαθύτερη υποταγή στις κομματικο-πελατειακές σχέσεις που προκύψει κι από ενδεχόμενη εργασιακή ανασφάλεια.

      Η συναφής πρόταση για αναθεώρηση του Συντάγματος δεν έγινε όμως, όπως πάρα πολλοί είχαν υποστηρίξει, για επικοινωνιακούς λόγους.

      Ήταν βαθύτατη ιδεολογική και πολιτική επιλογή που στόχευε να θωρακίσει, με συνταγματικές διατάξεις, τις απαιτήσεις της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού μέσα από τον ασφυκτικό έλεγχο των ελευθεριών του δημόσιου υπάλληλου.

      Γι' αυτό και τα θέματα που προτάσσονταν  είχαν σχέση με τα κοινωνικά δικαιώματα και πως αυτά θα περιοριστούν, με τη δημοσιονομική πειθαρχία και τη συρρίκνωση του Δημόσιου Τομέα.

      Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονταν και η πρόταση «της δυνατότητας κάλυψης οργανικών θέσεων του Δημόσιου και του ευρύτερου Τομέα, μέσω του ΑΣΕΠ, από υπαλλήλους που συνάπτουν συμβάσεις αορίστου χρόνου και όχι μόνον από μόνιμους Δημοσίους Υπαλλήλους». ΄Εμμεση δηλαδή άρση της μονιμότητας με σοβαρές προοπτικά επιπτώσεις, όχι μόνο στις εργασιακές σχέσεις, αλλά και στο σύνολο του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος των Δημοσίων Υπαλλήλων.

      Ο πυρήνας αυτής της στρατηγικής δεν είχε στόχο την ενίσχυση του δημόσιου τομέα και την ποιοτική αναβάθμιση. Δεν είχε στόχο τη μεταρρύθμιση αλλά το ακριβώς αντίθετο, την απορρύθμιση και τη διάλυση.

      Σε μια εποχή που έντονα αναζητείται η σχέση κράτους, οικονομίας, κοινωνίας και η ισορροπία ανάμεσα στην πολιτική και τις κοινωνικές σχέσεις, οι «μεταρρυθμίσεις» που εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες, θα αποσταθεροποιήσουν τελικά το σύνολο της δημόσιας διοίκησης αλλά και της κοινωνίας.

      Κεντρικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν είναι:

      Αν στην Ελλάδα σήμερα η δημόσια διοίκηση είναι λειτουργικά ανεξάρτητη.

      Αν δέχεται ή όχι ανεπίτρεπτες παρεμβάσεις της πολιτικής εξουσίας.

      Αν θεωρείται ή όχι βασικός συντελεστής οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.

      Αν είναι κατοχυρωμένη συνταγματικά η διακριτότητα των ρόλων ανάμεσα στην υπάλληλο καριέρας και τον πολιτικό προϊστάμενο.

      Αν μπορεί και πως ο εργαζόμενος να προστατεύσει τη δημόσια δοιίκηση, την κοινωνία και τη χώρα από τις αυθαιρεσίες και τη διαπλοκή με τα ιδιωτικά συμφέροντα χωρίς να κινδυνεύει η εργασία του και αν παρέχουν οι νόμοι και το σύνταγμα θωράκιση και ασφάλεια σε μια τέτοια περίπτωση.

      Η γραφειοκρατία, η αναξιοκρατία, ο κομματισμός στη δημόσια διοίκηση, εξακολουθούν να ταλαιπωρούν και τους εργαζόμενους και τον πολίτη.

      Με εξουθενωμένη τη δημόσια διοίκηση πώς άραγε θα αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά κορυφαία ζητήματα όπως αυτά που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα. Μια χώρα που βρίσκεται αντιμέτωπη με τεράστιες προκλήσεις. Ο διεθνής ανταγωνισμός είναι και θα είναι όλο και πιο ιξύης στην ευρύτερη περιοχή. Η άνοδος της Κίνας και της Ινδίας αλλάζει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα σε χώρες όπως η πατρίδα μας.

      Η συντηρητική παράταξη εφαρμόζει μια σκληρή πολιτική αναδιανομής, υπέρ των υψηλών εισοδηματικών τάξεων και επιχειρηματιών. Υπονομεύει το κοινωνικό κράτος με τη μείωση των δαπανών για την Παιδεία και την Υγεία. Προωθεί ιδιωτικοποιήσεις και βάζει στο περιθώριο τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας. Καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Θέτει ξανά σε δοκιμασία τους θεσμούς και επαναφέρει μορφές αυταρχισμού.

      Η «επανίδρυση» του κράτους ήταν και είναι ένα προεκλογικό πυροτέχνημα που υπέκρυπτε πολιτικές επιλογές για υποταγή του κράτους στις πελατειακές σχέσεις. Ο τρόπος πρόσληψης μέσα από τη διαδικασία των συνεντεύξεων πολλαπλασίασε το πρόβλημα της ομηρίας, της εκμετάλλευσης και του εμπορίου ελπίδας για μια θέση στο δημόσιο.

      Η σχεδιαζόμενη ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» μετά τις εκλογές του 2008 έχει στόχους που θα πλήξουν τους εργαζόμενους με :

      Και όλα αυτά για να είναι βιώσιμα τα ασφαλιστικά ταμεία, όπως υποστηρίζουν, μετά το σκάνδαλο της καταλήστευσης των αποθεματικών τους με τη «μέθοδο» των σύνθετων ομολόγων.

      Για το σ.κ. η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί δημόσιο κοινωνικό αγαθό που η Πολιτεία οφείλει να διασφαλίζει για κάθε πολίτη. Ο αναδιανεμητικός, καθολικός και δημόσιος χαρακτήρας του ασφαλιστικού συστήματος αποτελεί τη σταθερά του. Τη βιωσιμότητα και την επάρκειά του την εγγυάται το κράτος.

      Η καθήλωση των δαπανών Υγείας στο 2,6% του ΑΕΠ στο νέο προϋπολογισμό σε συσχετισμό με τις τεράστιες ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό οδηγεί σε παραπέρα υποβάθμιση του ΕΣΥ υπέρ των ιδιωτικών κλινικών.

      Βαθαίνει η κρίση λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών υγείας με σημαντικές επιπτώσεις στην ποιότητα των προσφερομένων υπηρεσιών και σημαντική οικονομική επιβάρυνση των δαπανών υγείας για κάθε πολίτη. Μεγεθύνονται τα προβλήματα περίθαλψης των Δ.Υ.

      Οι υποχρεώσεις που απορρέουν για την υγιεινή και ασφάλεια των εργαζομένων δεν τηρούνται. Το δημόσιο βρίσκεται χωρίς κέντρο αναφοράς, χωρίς φορέα καταγραφής επαγγελματικών ασθενειών και εργατικών ατυχημάτων.

      Αντί της προώθησης ριζικών αλλαγών στην Παιδεία με συνεννόηση με τους κοινωνικούς φορείς και το εκπαιδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα, ακολουθείται η άγονη γραμμή των τυφλών συγκρούσεων.

      Θέματα αιχμής οι προωθούμενες «μεταρρυθμίσεις» στα ΑΕΙ - ΤΕΙ, τα οικονομικά και θεσμικά αιτήματα στο χώρο της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η τροποποίηση του άρθρου 16 στη Συνταγματική Αναθεώρηση.

      Οι δυναμικές, διαρκείς, μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις για τα θέματα παιδείας κράτησαν περίπου αδιάλειπτα έναν σχεδόν χρόνο και δικαιολογημένα, ανά πάσα στιγμή, μπορούν και πάλι να αναζωπυρωθούν.

      Θέλουμε παιδεία με αξίες. Θέλουμε παιδεία που δίνει σύγχρονες γνώσεις και δεξιότητες. Στόχος μας η συνεχής βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης.

      Εμείς θέλουμε παιδεία με αξίες. Θέλουμε παιδεία που δίνει σύγχρονες γνώσει και δεξιότητες. Στόχος μας η συνεχής βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης.

      Επενδύουμε στον άνθρωπο, στις γνώσεις, τη δημόσια δωρεάν Παιδεία που έχει σήμερα ανάγκη ο τόπος. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που λειτουργεί ως δύναμη ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής, ως εργαλείο αναδιανομής του πλούτου και όχι ως μέσο αναπαραγωγής των κοινωνικών διακρίσεων κι αποκλεισμών.

      Η υπάρχουσα κατάσταση χρειάζεται ένα πραγματικά δημόσιο δωρεάν σύστημα που να μειώνει δραστικά το κόστος για την εκπαίδευση στη μέση οικογένεια που ζει στην Ελλάδα και να εγγυάται τη συνεχή αύξηση της χρηματοδότησης για την Παιδεία ώστε να επιτευχθεί ο στόχος του 5% του ΑΕΠ.

      Β. ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

      Το σ.κ. σε όλα τα επίπεδα επιβάλλεται να σχεδιάσει στρατηγική, να αναπτύξει τις προτάσεις του, να οργανώσει τους αγώνες του, να ανατρέψει αυτές τις πολιτικές και σε τελική ανάλυση να προστατεύσει και να διευρύνει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των μελών του. Το κίνημα απαιτεί τώρα ενεργούς πολίτες, ουσιαστική συμμετοχή των εργαζόμενων, δημοκρατική λειτουργία, αυτογνωσία, σύνθεση στις απόψεις, ενότητα στη δράση, αλληλεγγύη στη διεκδίκηση, μαζικούς, αποτελεσματικούς αγώνες. Η ενιαία δράση, η ενότητα του κινήματος είναι ο απαραίτητος όρος για την αποτελεσματικότητα  των αγώνων.

      Η οργανωτική και πολιτική αυτονομία του σ.κ. εξασφαλίζεται όταν οι δημοκρατικές διαδικασίες και λειτουργίες καθώς και οι καταστατικές προβλέψεις τηρούνται και διασφαλίζεται ο πλουραλισμός και η ελεύθερη σκέψη και δράση.

      Στη βάση αυτής της θεμελιώδους για τα συνδικάτα αρχής είναι απολύτως αναγκαίο να εξασφαλίζεται η ενότητα και η συνοχή του συνδικαλιστικού κινήματος.

      Σκέψεις για διασπάσεις δεν χωρούν στη ζωή και τη δράση των συνδικάτων γιατί το μόνο που θα επιφέρουν είναι η παραπέρα απομαζικοποίηση και η διεύρυνση της αναποτελεσματικότητας σε βάρος των συμφερόντων των εργαζομένων.

      Τα συνδικάτα δεν μπορεί παρά να είναι ο αυθεντικός συλλογικός εκφραστής των συμφερόντων των εργαζομένων. Για να επιτευχθεί όμως αυτό θα πρέπει πέραν των άλλων, ν΄ αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού των δυνάμεών τους.

      Προς την κατεύθυνση αυτή η παράταξή μας ως πρωτοπόρα και πλειοψηφική δύναμη στα συνδικάτα δεν μπορεί παρά να εργασθεί με σχέδιο για την ενοποίηση ομοειδών σωματείων και ομοσπονδιών. Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί δεν μπορεί να συνεχισθεί. Απαιτείται οργανωτικό σχήμα που θα εξασφαλίζει την μαζικότητα και την αποτελεσματικότητα.

      Μαζικά σωματεία και Ομοσπονδίες, ευέλικτα όργανα στη λειτουργία τους και αποτελεσματικά στη δράση τους.

      Αυτός πρέπει να είναι ο διαρκής στόχος μας. Στη βάση αυτή δεν μπορεί παρά να πάρουμε πρωτοβουλίες για ενοποιήσεις, συγχωνεύσεις κλπ και να υποστηρίξουμε ουσιαστικά τον στρατηγικό στόχο της ενοποίησης ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ χωρίς να διακυβευθεί ο κεντρικός θεμελιακός στόχος και ρόλος της ΑΔΕΔΥ, όσον αφορά την έκφραση των ιδιαίτερων συμφερόντων των δημοσίων υπαλλήλων.

                Χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια - κυρίως στη πολιτική παιδεία - για να περιβληθούν οι θεσμοί με κύρος και αξιοπιστία και να αναδυθεί η δυνατότητα ύπαρξης και λειτουργίας νέων θεσμών που θα συγκροτούν την κοινωνία των πολιτών.

                Το ΟΡΑΜΑ μας πρέπει να συνοδεύεται από το πολιτικό μας σχέδιο να φτάνει σ΄ όλο τον ελληνικό λαό, στον κόσμο της εργασίας,  στο μη προνομιούχο απλό πολίτη. Ο αγώνας και η δημοκρατία αποκτά νόημα μόνο όταν οδηγεί στη μια κοινωνία της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της αξιοκρατίας, της ισότητας της δικαιοσύνης και ειρήνης.

                Θα είναι μεγάλη η προσφορά μας αν κατορθώσουμε και στις πιο απλές εκφάνσεις της ζωής και των εννοιών να τοποθετήσουμε στο ΚΕΝΤΡΟ τον ΄Ανθρωπο, και τις πραγματικές του ανάγκες.

       

      ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΕΝΔΥΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΜΕ ΝΕΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΜΕ ΝΕΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ.

      Η πολιτική και οικονομική υποστήριξη της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης, της εκπαίδευσης, της ασφάλισης, του περιβάλλοντος, να ανακτήσει τη θέση που να ανταποκρίνεται στις σημερινές, τις σύγχρονες ανάγκες. Η ανατροπή της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων και η ανάληψη από το κράτος του ελέγχου στους τομείς αυτούς αλλά και τις μεταφορές και τις τηλεπικοινωνίες ανακατανέμει τα βάρη και τα οφέλη. Η ανακατανομή του εισοδήματος, της γνώσης, των εξουσιών, υπέρ των δικαιωμάτων των χαμηλότερων εισοδηματικών τάξεων και περισσότερο για τους περισσότερους, για όλους τους απλούς ανθρώπους, προέχει της εξόφλησης του δημοσίου χρέους γιατί η εξόφληση του χρέους προς την κοινωνία είναι η δυναμική της χώρας και της οικονομίας της για το μέλλον.

      ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΟΔΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

      Η ενεργή συμμετοχή, η ανοιχτή διαβούλευση, η λειτουργική αυτοτέλεια και δημοκρατία στη δημόσια διοίκηση και η απαγκίστρωσή της από την κομματικοπελατειακή κατάσταση, είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη, για την αναβάθμισή της για να υποστηρίξουμε τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματά μας.

      ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΟΛΟΥΣ.

      Οι κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες κατεδαφίζουν δομικά στοιχεία της κοινωνίας μας. Απειλούν την ασφάλεια των πολιτών. Τα δικαιώματα των μεταναστών, τη στέγαση, τη συμμετοχή των ατόμων με αναπηρία, τη κοινωνική συμμετοχή των ηλικιωμένων. Μπορούμε για όλους με όλους μαζί.

      Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΌ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.

      Οι κλιματικές αλλαγές, τα ενεργειακά προβλήματα, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η ασφάλεια των τροφίμων και  η χρήση επικίνδυνων ουσιών για το περιβάλλον και την υγεία, ανοίγουν επιτακτικά νέα καθήκοντα για κάθε συλλογικότητα, για τα συλλογικά κινήματα. ΄Εχει αξία να επικεντρώσουμε τους στόχους και τις θέσεις  μας για να αποτρέψουμε τη «θυσία» του περιβάλλοντος και της φύσης στην οικονομία. Η πρόκληση οφείλει να πάρει απάντηση στην πράξη και όχι στις ευχές.

      Το περιβάλλον είναι δημόσιο αγαθό και βρίσκεται στο επίκεντρο των πολιτικών μας επιλογών. Αποτελεί για εμάς αναπτυξιακό πόρο και συγκριτικό πλεονέκτημα.

      ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ.

      Για βιώσιμες συνθήκες καθημερινής ζωής στη γειτονιά, ενάντια στην εμπορευματοποίηση και κερδοσκοπία. Οι δημόσιες επενδύσεις και πολιτικές για το πράσινο, για την κατανομή των δημοσίων υπηρεσιών, τις παιδικές χαρές, τους χώρους αναψυχής, τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, την τέχνη, τον πολιτισμό μακριά από το εμπόριο, είναι μεγάλο ζήτημα για ένα κατάλληλο, ισορροπημένο περιβάλλον για το λαό, για το δικαίωμα πρόσβασης των απλών ανθρώπων στη ζωή.

      ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΝΑ ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ  ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ.

      Διεκδικούμε δημόσιες υπηρεσίες, που θα εξυπηρετούν πραγματικά τις ανάγκες των ανθρώπων.

      Εμείς, ξέρουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Η ανθρωπότητα σήμερα έχει τις δυνατότητες να αλλάξει αυτή τη ροή των πραγμάτων. Δεν υπάρχει μονόδρομος.

      Μπορούμε να βάλουμε την αγορά να υπηρετεί τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι το αντίστροφο.

       

      Κάθε μεταρρύθμιση πρέπει να τοποθετεί στο κέντρο την κοινωνία και τον άνθρωπο με πλήρη απασχόληση στην εργασία με κοινωνική αλληλεγγύη, με εργασιακή προστασία και ασφάλεια, με ενίσχυση των κοινωνικά αποκλεισμένων, με δίχτυ προστασίας για τους οικονομικά ασθενέστερους.

      Τότε η μεταρρύθμιση έχει αξία και οι αγώνες του σ.κ. ουσιαστικό περιεχόμενο.

      Γ. ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

      Αγορά εργασίας :

      Για την ισότητα και τα εργασιακά δικαιώματα των γυναικών στο δημόσιο.

       

      Για τον κοινωνικό διάλογο, τη συλλογική διαπραγμάτευση και συμμετοχή των εργαζομένων.