Ομιλία Άννας Διαμαντοπούλου στη Βουλή στο πλαίσιο συζήτησης του νομοσχεδίου για τη Δημοτική Αστυνομία του ΥΠΕΣ

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες την πρώτη γενιά των νέων του 21ου αιώνα να βγαίνει στο δρόμο με πολύ μεγάλη ένταση σε μια πρωτοφανή κοινωνική έκρηξη. Αυτή η κοινωνική έκρηξη για όλους όσοι βρίσκονται κοντά στα τεκταινόμενα στην κοινωνία δεν ήταν ξαφνική. Ήταν αναμενόμενη. Όπως αναμενόμενο ήταν και το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου του δεκαπεντάχρονου μαθητή. Ζούμε μια εποχή μεγάλης κοινωνικής έκρηξης που αυτή η γενιά προσλαμβάνει πολλών ειδών χρεοκοπίες. Είμαστε κοντά σε οικονομική χρεοκοπία, σε χρεοκοπία θεσμών και σε χρεοκοπία αξιών. Η κυβέρνηση έχει πολύ μεγάλη ευθύνη για όσα γίνονται, για ένα κράτος διαλυμένο και διεφθαρμένο. Η κοινωνία έχει σημαντικές ευθύνες. Πολλά χρόνια τώρα, ζούμε σε μια πλαστή ευημερία. Όλοι μας έχουμε ευθύνες. Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών για τη βία που βλέπουμε να εκφράζεται από τους νέους ανθρώπους με απροκάλυπτο και απίστευτο τρόπο. Υπάρχει ένα αυγό του φιδιού που τράφηκε μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ελληνική κοινωνία, μέσα στην πόλη της Αθήνας. Σήμερα βλέπουμε να έχει και άλλα παντού σε όλη τη χώρα. Αυτό το «σύστημα» και όχι το κίνημα ανθρώπων που χρησιμοποιεί με τον πλέον απόλυτο τρόπο τη βία εναντίον του κράτους με αποτέλεσμα να διαλύεται η κοινωνική συνοχή. Τα γεγονότα είναι πρωτοφανή. Μόνο που επαναλαμβάνω, ότι δεν είναι κάτι που μας προέκυψε ξαφνικά. Ποιος έχει την ευθύνη σε κάθε πολιτεία γι' αυτό που γίνεται; Βεβαίως, οι πολιτικοί και η πολιτική. Δυστυχώς, όμως, έχουμε μια κυβέρνηση που έχει απόλυτη αδράνεια. Έχουμε μια κυβέρνηση η οποία δεν αντιλαμβάνεται το βάθος των γεγονότων. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η βία την οποία ζούμε, η πρωτοφανής βία που εκφράζεται από τους νέους ανθρώπους προς κάθε κατεύθυνση είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος γι' αυτή την κοινωνία. Η πολιτική έχει την ευθύνη του «προβλέπειν» και του «προλαμβάνειν». Και πήρα το λόγο σήμερα σ' αυτό το νομοσχέδιο (Δημοτική Αστυνομία) γιατί υπάρχει κάτι ανάλογο μέσα στα άρθρα του Νομοσχεδίου. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σήμερα σε μια εφημερίδα είναι δεκαπεντάχρονοι μαθητές, σε μια όμορφη φωτογραφία μπροστά σε ένα πανό. Μέσα σ' αυτή τη φωτογραφία μπορεί κανείς πολύ εύκολα να δει ότι είναι δυο-τρία παιδιά που κατάγονται από την Αφρική. Είναι νέοι αφρικάνοι Έλληνες. Είναι νέα παιδιά που μοιράζονται την ελληνική Παιδεία, μιλούν απόλυτα καλά τα ελληνικά, είναι ενταγμένα στην ελληνική κοινωνία, εντάσσονται στο κίνημα της νεολαίας, φωνάζουν για τις ίδιες κοινωνικές αξίες. Είναι τα παιδιά της διπλανής πόρτας, που είναι παιδιά μας. Την προηγούμενη βδομάδα συμμετείχα σε μια εκδήλωση του Δήμου Αθηναίων. Έδινε τα βραβεία στους αριστεύσαντες μαθητές σε κάθε τάξη των Λυκείων και των Γυμνασίων της Αθήνας. Ένα στα τρία παιδιά ήταν παιδί μετανάστη. Πρέπει να πω, κατά πλειοψηφία κορίτσια. Το 30% των αριστούχων μαθητών αυτής της πόλης είναι μετανάστες. Σήμερα έχουμε σ' όλη την Ελλάδα εκατόν ογδόντα οκτώ χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες που είναι μετανάστες. Έρχεται λοιπόν αυτό το νομοσχέδιο για να τους αντιμετωπίσει πώς; Αυτά τα παιδιά θα τελειώσουν το Γυμνάσιο, θα γίνουν δεκαοχτώ χρόνων και θα είναι πολίτες χωρίς δικαιώματα. Δημιουργούμε μια γενιά νέων ανθρώπων οι οποίοι είναι Έλληνες, δεν έχουν άλλη πατρίδα, οι οποίοι μιλούν απολύτως καλά τα ελληνικά, οι οποίοι γνωρίζουν απολύτως την ελληνική Ιστορία κι είναι ενταγμένοι στην ελληνική κοινωνία και δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα. Αυτά τα παιδιά, εάν σήμερα και μέσα απ' αυτό το νομοσχέδιο δεν τα αντιμετωπίσουμε σωστά, θα είναι η αυριανή κοινωνική έκρηξη. Μιλώντας πριν από μια εβδομάδα σε συνέντευξη με bloggers, είπα ότι η έκρηξη στην Αθήνα με νεκρούς είναι θέμα μηνών ή ημερών. Και έγινε. Θα ακολουθήσει η κοινωνική έκρηξη που θα βασίζεται σε μια γενιά νέων ανθρώπων χωρίς δικαιώματα, μια γενιά παιδιών που γεννιούνται στην Ελλάδα, μεγαλώνουν στην Ελλάδα, είναι Έλληνες πολίτες σε όλα εκτός από τα δικαιώματα. Είναι θέμα τριών ή τεσσάρων χρόνων να έχουμε στην Αθήνα και σε όλες τις μεγάλες πόλεις τις κοινωνικές εκρήξεις με τη μορφή που τις είδαμε στο Παρίσι πριν από λίγα χρόνια. Έχουμε όλοι πολύ μεγάλες ευθύνες. Όπως δεν προλάβαμε το «αβγό του φιδιού» με το δήθεν αναρχικό κίνημα, που είναι ένα «σύστημα» ανθρώπων που σπάζει τα πάντα και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, που έχει γίνει εχθρός για την κοινωνική συνοχή, το ίδιο επικίνδυνο είναι να μην προλάβουμε σήμερα, μέσα από την πολιτική και τη Δημοκρατία, να αλλάξουμε τα δεδομένα, να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα που έρχεται, να εντάξουμε αυτά τα παιδιά ως πολίτες με ίσα δικαιώματα. Το ΠΑΣΟΚ, όπως και μέσα από το πρόγραμμά του εδώ και δυο χρόνια έχει ανακοινώσει, προτείνει τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα ή τα παιδιά που έχουν τρία χρόνια στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα να παίρνουν την ιθαγένεια όταν γίνονται δεκαοχτώ χρονών, εφόσον βεβαίως τα ίδια το επιθυμούν. Είναι πολύ σημαντικό θέμα για τη χώρα μας, για το λαό μας, για τους πολίτες, για την κοινωνική συνοχή, για την οικονομική ευημερία, για την ισότητα των πολιτών, γι' αυτό που έρχεται, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Κύριε υπουργέ, αυτό που κάνετε ουσιαστικά δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Πάρτε ένα πολύ απλό παράδειγμα. Ένα ζευγάρι μεταναστών, νόμιμοι, εργάζονται στην Ελλάδα. Έχουν δικαιώματα, είναι νόμιμοι πολίτες αυτής της χώρας με δικαιώματα. Ήρθαν με ένα παιδί δύο μηνών και γέννησαν ένα παιδί στην Ελλάδα. Σ' αυτό που γεννήθηκε στην Ελλάδα του δίνετε ένα μέρος δικαιωμάτων, όχι όμως στο άλλο παιδί. Και επαναλαμβάνω, δεν μιλάμε για δέκα ή είκοσι χιλιάδες. Μιλάμε για εκατόν ογδόντα οκτώ χιλιάδες παιδιά, τα οποία αυτή τη στιγμή είναι στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πραγματικά θεωρώ απαράδεκτο το ότι προχωράτε σε μια τέτοιου είδους ρύθμιση χωρίς να λαμβάνετε υπόψη αυτά που έρχονται. Η σημερινή κοινωνική έκρηξη δεν θα είναι τίποτα μπροστά σε μια κοινωνική έκρηξη χιλιάδων νέων ανθρώπων, οι οποίοι θα είναι Έλληνες πολίτες στην πραγματικότητα και δεν θα έχουν τα δικαιώματα εκείνα που θα τους επιτρέπουν να ενταχθούν. Σήμερα οφείλουμε να πάρουμε όλοι τις ευθύνες μας απέναντι σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται με τον τρόπο αυτό. Είναι σαφέστατη η διαφορά αυτών που λέμε με την κυβέρνηση. Πρώτα - πρώτα εγώ μίλησα για την ανάγκη αντιμετώπισης όλων αυτών των παιδιών ως πολίτες αυτής της χώρας με πλήρη δικαιώματα. Εσείς μιλάτε για ένα καθεστώς που δίνει κάτω από ειδικές προϋποθέσεις την άδεια μακράς παραμονής. Έκανα πολύ σαφές από την αρχή στην ομιλία μου ότι είναι άλλη η προσέγγιση. Κι όπως πολύ σωστά είπατε, δίνετε κάποια δικαιώματα, άλλοτε περισσότερα και άλλοτε λιγότερα. Αυτό λοιπόν που εγώ θέτω - και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό θέμα για τα πολιτικά κόμματα, είναι πολύ σημαντικό θέμα για την ελληνική κοινωνία, είναι από τα θέματα που είναι ταμπού, δεν συζητώνται, δεν συζητήθηκαν στις εκλογές, δεν συζητώνται τώρα με το εύρος που θα έπρεπε να συζητηθούν - είναι το εξής. Εμείς θεωρούμε ότι δεν γίνεται να δίνουμε λίγα, κάποια δικαιώματα. Πρέπει όταν υπάρχουν οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις που είπα να μπορούμε να εντάσσουμε πολίτες, οι οποίοι -επαναλαμβάνω - δεν έχουν άλλη πατρίδα. Είναι παιδιά τα οποία πρέπει να γίνουν Έλληνες, βεβαίως με τις δικές τους πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, οι οποίες είναι αναγκαίες σε μια κοινωνία που σέβεται όλους τους πολιτισμούς. Ευχαριστώ.