Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου

Άλλη μια Σύνοδος Κορυφής ολοκληρώθηκε χθες και αν καθήσουμε να αθροίσουμε πόσες παρόμοιες έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια θα χάσουμε τον λογαριασμό. Προσωπικά έχω βαρεθεί να ακούω για κρίσιμες συνόδους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στη διάρκεια των οποίων πότε κρίνεται η τύχη του ευρώ και πότε παίζεται η παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη. Εχω επίσης κουραστεί να παρακολουθώ τους ευρωπαίους ηγέτες να στροβιλίζονται γύρω από τον εαυτό τους και να μην πράττουν το αυτονόητο, αυτό δηλαδή που θα περίμενε ο καθένας που διαθέτει στοιχειώδη λογική: άμεσες παρεμβάσεις να σβήσουν τη φωτιά που σιγοκαίει με προσάναμμα χαρτονομίσματα ευρώ και απειλεί να κατακάψει όλο τον πλανήτη.

Δικαιώθηκε ο Γιώργος...

Γελούσαν πολλοί, μερικές φορές και ο υποφαινόμενος (κάνω την αυτοκριτική μου), που ο δυστυχής Γιώργος έλεγε και ξανάλεγε ότι «η κρίση δεν είναι ελληνική» και ότι το πρόβλημα της ευρωζώνης «δεν είναι η Ελλάδα». Και να που τώρα επιβεβαιώνεται, όπως και όσοι άλλοι παρακαλούσαν τους ευρωπαίους εταίρους να δείξουν πραγματική αλληλεγγύη στην Ελλάδα και όχι να παίζουν παιχνίδια στην πλάτη της, κερδοσκοπώντας ασύστολα ως κοινοί τοκογλύφοι. Βεβαίως όλα αυτά πια είναι Ιστορία - και πλην του Γιώργου και ενδεχομένως του ΠΑΣΟΚ που περιμένουν κάποια στιγμή να δικαιωθούν από τις εξελίξεις ουδείς άλλος ενδιαφέρεται. Είναι απαραίτητο όμως να κοιτάζουμε και καμιά φορά πίσω, για να μπορούμε στη συνέχεια να πορευτούμε με σταθερό βήμα μπροστά. Γιατί εμείς, ως χώρα λέω, βρισκόμαστε σε φάση «αλλού πατάω κι αλλού βρίσκομαι» και «άλλα θέλω κι άλλα κάνω, πώς να σου το πω» κατά πώς περιγράφει ο Σωκράτης Μάλαμας στην «Πριγκιπέσα» του...

Μονόδρομος η ανάπτυξη

Δεν έχω καμιά διάθεση να χαλάσω τη ζαχαρένια κανενός με όλα αυτά, διότι από αύριο έχουμε Ιούλιο, το καλοκαίρι είναι για τα καλά εδώ και δεν θέλω να βρεθεί έστω και ένας να μου πει «άσε μας, ρε φίλε, μας έπρηξες όλο τον χειμώνα με την καταστροφή που έρχεται, θα μας φας και το καλοκαίρι;». Οχι, ορκίζομαι πως δεν είναι κάτι τέτοιο στις προθέσεις μου. Αυτό που θέλω είναι απλώς να επισημάνω ότι δεν πρέπει να μας πιάνει καμιά αισιοδοξία επειδή η χώρα απέκτησε κυβέρνηση, ύστερα από τρεις και κάτι μήνες, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα από εδώ και πέρα. Θέλει πολλή δουλειά ακόμη και κυρίως θέλει... όσα μας υποσχέθηκε ο Πρωθυπουργός Αντώνης όταν ήταν αντιπολίτευση. Δηλαδή ανάπτυξη. Και δεν θέλω δικαιολογίες - «α, οι συνθήκες είναι ιδιαίτερες» ή «λόγω των συνθηκών που έχουν διαμορφωθεί θα υπάρξουν καθυστερήσεις ή και αναστολή του σχεδιασμού». Υποσχέθηκαν ανάπτυξη, ευκαιρία είναι να την κάνουν...

Παλινόρθωση της καραμανλικής 5ετίας

Θα με ρωτήσει κάποιος (ή και να μη με ρωτήσει το ίδιο μου κάνει, θα την υποβάλω εγώ στον εαυτό μου την ερώτηση) «καλά, πιστεύεις αληθινά ότι μπορεί αυτή η κυβέρνηση να διαχειριστεί την κρίση και να πετύχει ανακοπή της ύφεσης και τελικά ανάπτυξη»; Θα απαντήσω ευθέως: θεωρώ πιο πιθανό να γίνω εγώ αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι ή αστροναύτης στον διαστημικό σταθμό των Ρώσων, παρά να πετύχει αυτή η κυβέρνηση, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από παλινόρθωση της καραμανλικής πενταετίας με μερικές πινελιές που απλώς δίνουν άλλοθι σε μια Δεξιά η οποία δείχνει ότι δύσκολα μπορεί να ξεχάσει το παρελθόν της.

Παρέλαση κουμπάρων, κολλητών και φίλων

Βεβαίως, εκ του αποτελέσματος θα κριθούν όλα. Και μπορεί να θεωρηθεί ότι προτρέχω να κρίνω μια κυβέρνηση πριν καν δούμε πώς λειτουργεί, πόσο αποδίδει και τι πετυχαίνει. Αλλά τι να κάνω που τα πρώτα δείγματα είναι αρνητικά και φανερώνουν, αντί προσπάθειας να πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα, απόπειρα να εγκαταστήσουν και πάλι τον μηχανισμό που βούλιαξε την Ελλάδα στη διάρκεια των 5½ χρόνων που κυβέρνησαν τη χώρα, από το 2004 έως τον Οκτώβριο του 2009;

Κουμπάροι, κολλητοί και φίλοι κάνουν ήδη παρέλαση από τα υπουργικά γραφεία και τα κάθε λογής λαμόγια που γνωρίσαμε εκείνα τα χρόνια κάθονται στα καφέ της πλατείας και μοιράζουν θέσεις και αξιώματα, στην προοπτική ότι κάποια στιγμή θα ανοίξουν και οι δουλειές, να υπάρξει «μεροκάματο» που λέει και ο φίλος μου ο Δημητράκης, για όλους...

Επιτέλους, αξιοκρατία τώρα!

Και όλα αυτά σε μια κυβέρνηση που έχει άλλους δυο κυβερνητικούς εταίρους, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνομαι ποιο ρόλο παίζουν ακριβώς. Δεν τους αφορά ότι έχουμε τα πρώτα κρούσματα της επέλασης του κράτους της Δεξιάς; Δεν τους ενδιαφέρει ότι επιχειρείται να καταργηθεί κάθε είδους αξιοκρατία και να ισχύσει η γαλάζια «αξιοκρατία», την οποία γνωρίσαμε την περίοδο της καραμανλικής πενταετίας;

Εγώ δεν λέω ότι όλοι όσοι στελεχώνουν σήμερα τον κρατικό μηχανισμό είναι αξιόλογοι και αποτελεσματικοί, όχι. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, υπάρχουν όμως και άλλοι που κακώς βρίσκονται στις θέσεις αυτές. Ομως δεν πρέπει κάποτε να τελειώσει αυτή η ιστορία της μετατροπής του κρατικού μηχανισμού σε χώρο υποδοχής και βολέματος ημετέρων, κολλητών, φίλων κ.λπ.; Φαντάζομαι πως ναι, αλλιώς δεν έχει νόημα. Εχετε αντίρρηση;

Τι τα έκανε τόσα λεφτά ο ΣΥΡΙΖΑ;

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ έγινε πολύ μεγάλη συζήτηση για τα οικονομικά των κομμάτων, και ειδικά την κρατική επιχορήγηση που παίρνουν για τα έξοδά τους. Τώρα που πέρασαν οι εκλογές, αναρωτιέμαι τι θα γίνει με τα χρήματα που εισπράττονται από τον ισχνό κρατικό κορβανά. Παλιότερα αυτό ήταν «προνόμιο» του καταραμένου δικομματισμού ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, όπως κατήγγειλαν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις... Τώρα που αυτός ο δικομματισμός καταργήθηκε από τον ελληνικό λαό και αντικαταστάθηκε από έναν άλλο, ιδιότυπο θα τον χαρακτηρίσω, ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, θα ισχύσει το ίδιο κόλπο; Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εισπράξει κοντά στα 14 εκατ. ευρώ για φέτος. Θα τα εισπράξει; Ή θα τα αφήσει στο κράτος που τελεί υπό χρεοκοπία; Κι επίσης, θα πει κάποια φορά τι έγιναν τα πάνω από 45 εκατομμύρια που έλαβε κρατικές επιχορηγήσεις τα τελευταία δέκα χρόνια; Γιατί οι άλλοι, που πήραν σχεδόν μισό δισ., είναι – το είπαμε – βρωμεροί και τρισάθλιοι. Το άσπιλο και άμωμο κόμμα της Κουμουνδούρου τι τα έκανε τόσα λεφτά άραγε;