Το χωριό μου

Το χωριό μου έχει πολλά δέντρα και πανέμορφα λουλούδια και λέγεται Ορθονιές. Στο χωριό μου υπάρχουν πολλά σπίτια που έχουν χτιστεί με πέτρα απ' τα παλιά χρόνια. Σήμερα όμως πολλοί κάτοικοι φτιάχνουν μοντέρνα σπίτια με ωραία χρώματα. Οι δρόμοι είναι μικροί και ήσυχοι. Έχουμε τρεις εκκλησίες και δίπλα στη μεγάλη εκκλησία έχουμε μια παιδική χαρά. Στο χωριό μας υπάρχει δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο.

Το χωριό μου έχει περίπου 250 κατοίκους. Λίγο έξω από το χωριό είναι ένα ωραίο μοναστήρι, το μοναστήρι της Σπηλιώτισσας.

Αυτό είναι το χωριό μου και τ' αγαπώ πολύ.

Ντένης Πυλαρινός Τάξη Β'

Μια παλιά ιστορία για το χωριό Ορθονιές

Το χωριό Ορθονιές του Δήμου Ελατίων έχει καταστραφεί, σύμφωνα με την παράδοση και μετακινηθεί τουλάχιστον δυο φορές. Άλλοτε από ληστείες και άλλοτε από ασθένειες. Τ' όνομα του το πήρε, κατά μια εκδοχή, από μια επίσκεψη που έγινε στο χωριό, πριν από πολλά χρόνια, από τους άρχοντες του νησιού. Οι κάτοικοι, φιλόξενοι όπως πάντα, τους κάλεσαν σε γεύμα και για σερβιτόρους έβαλαν τρεις νέες κοπέλες, οι οποίες όση ώρα έτρωγαν οι επίσημοι στέκονταν όρθιες, για να τους περιποιηθούν. Αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση στους καλεσμένους και γι' αρκετό καιρό συζητούσαν για το χωριό με τις "όρθιες νιές", με αποτέλεσμα να γινει γνωστό το χωριό με τ' όνομα ΟΡΘΟΝΙΕΣ.

Νίκος Πυλαρινός Τάξη Δ'

O ΦΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ

Ο φάρος το στολίδι και σύμβολο της Πάτρας ήταν χτισμένος από πέτρα. Ο άρος (όλος και όλος 4-5 τετραγωνικά μέτρα) και το καφενεδάκι του συγκέντρωνε πλήθος κόσμου και μαζί με την Αγίου Νικολάου και τον μόλο, ήταν η καθημερινή βόλτα των Πατρινών. Στο χώρο γύρω από το φάρο γίνονταν συναυλίες και οι περισσότεροι από τους γνωστούς τραγουδιστές της εποχής είχαν τραγουδήσει εκεί.

Όταν πρωτοφτιάχτηκε λειτούργησε σαν σηματοδότης.

Με την κατασκευή του κυματοθραύστη όμως αυτός του ο ρόλος καταργήθηκε. Κάθε φορά που ένα καράβι ξένης εθνικότητας έμπαινε στο λιμάνι, ένας ναύτης του καραβιού έβαζε τη σημαία της χώρας του να ανεμίσει στο φάρο και η ορχήστρα υποδεχόταν το νεοφερμένο καράβι παίζοντας τον εθνικό του ύμνο.

Σήμερα δυστυχώς δε σώζεται. Γκρεμίστηκε και τα υλικά του πουλήθηκαν με το κιλό. Πιστό αντίγραφό του όμως υπάρχει στην ακτή Δυμαίων απέναντι από το Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα, δίπλα στην ιχθυόσκαλα. Ο χώρος είναι ειδικά διαμορφωμένος για αναψυχή και ο φάρος είναι καφετέρια.

H Συνοικία μας

Τα Γιαννιτσάνικα ή Φαρές - έτσι λέγεται η συνοικία μας - βρίσκεται στο ανατολικό μέρος της Καλαμάτας. Η ονομασία έρχεται από το 1120 π. χ. όταν οι Δωριείς κατέλαβαν τη "Μεσσήνη" και η χώρα ονομάστηκε "Μεσσάνα" και οι μυκηναϊκές "Φηραί "ακούγονται" Φαραί".

Η συνοικία μας έχει περίπου 1000 κατοίκους με ένα δημοτικό σχολείο (22ο), ένα νηπιαγωγείο και ένα παιδικό σταθμό. Η ενορία μας είναι το Γενέθλιο της Θεοτόκου ένας νέος ναός στα θεμέλια του παλαιού, που έπεσε από τους σεισμούς του 1986.Το σχολείο μας είναι καινούργιο κι αυτό, χτισμένο στα θεμέλια του παλαιού που έπεσε.

Τα σπίτια είναι μονοκατοικίες με κήπους και πολλά χωράφια. Τη γειτονιά μας την διασχίζουν μικρά ποτάμια και ρέματα, υπάρχουν πηγάδια και πολύ πράσινο. Παλιά εδώ ήταν ο σκουπιδότοπος της Καλαμάτας, μετά όμως απ΄ τις διαμαρτυρίες των κατοίκων και την κατασκευή της μονάδας λιπασματοποίησης των απορριμμάτων έπαψε να λειτουργεί και ο χώρος πρόκειται να γίνει πάρκο.

Με την πόλη της Καλαμάτας συνδέεται με αστική συγκοινωνία.

Δίπλα μας είναι ο Ταΰγετος με τις βουνοκορφές του.

Tα ποτάμια

Η περιοχή μας διασχίζεται από δυο ποτάμια. Την Κερεζένια και το "Πολιτέικο". Πηγάζουν απ΄ τον Ταΰγετο και καταλήγουν στον Μεσσηνιακό κόλπο. Υπάρχουν και ρέματα και πολλά πηγάδια. Παλιά πλημμύριζαν και έκαναν καταστροφές στις καλλιέργειες παρασύροντας ζώα. Μεταφέρουν φερτά υλικά (λάστιχα αυτοκινήτων, μπουκάλια, σκουπίδια και απόβλητα ελαιοτριβείων). Τελευταία όμως η κατάσταση έχει βελτιωθεί , αφού η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στο οικοσύστημα αλλάζει. Η χρήση των φυτοφαρμάκων έχει ελαττωθεί και τα απόβλητα

υποβάλλονται σε κάποιον καθαρισμό προτού καταλήξουν σε κάποιο ποτάμι.

Περπατώντας στην κοίτη τους είδαμε σκίνα, καλαμιές βάτα, αθάνατους, τριφύλλια, θάμνους, τσουκνίδες, ευκαλύπτους, φραγκοσυκιές, αλλά και λάστιχα αυτοκινήτων, σκουπίδια και ψόφια ζώα. Στην Κερεζένια μέσα ζουν βατράχια, καβούρια, χέλια και δίπλα στις πεταλούδες, έντομα και κατά μήκος στα χωράφια πρόβατα κότες κ.ά. Δίπλα στα ποτάμια και σε όλο το μήκος τους υπάρχουν κτήματα με ελιές που είναι και η κυριότερη καλλιέργεια της περιοχής μας. Κοντά στις εκβολές όμως είναι καλλιέργειες με εσπεριδοειδή και συκιές.

Το πέρασμα των ποταμιών από την περιοχή μας είναι στενά συνδεδεμένο με τη ζωή και τις συνήθειες των κατοίκων. Εμείς παίζουμε τους εξερευνητές , παίζουμε με το νερό , βουτάμε τα πόδια μας στο νερό και περνάμε από τη μια όχθη στην άλλη. Παλιά οι γυναίκες πλένανε τα ρούχα στην Κερεζένια και με τα ξεροκάλαμα που κατέβαζε το ποτάμι οι κάτοικοι έφτιαχναν κόφες και καλάθια. Συνήθως τα παιδιά μάθαιναν κολύμπι σ΄ αυτό πριν κατέβουν στη θάλασσα.

ΘΡΥΛΟΙ και ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Παλιά οι άνθρωποι πίστευαν, ότι στην Κερεζένια υπήρχαν νεράιδες. Αυτές έπαιρναν τους ανθρώπους και τους έπνιγαν, αν τους συναντούσαν μόνους. Γι αυτό , ποτέ δεν πήγαιναν μόνοι ειδικά το βράδυ.

Στην περιοχή μας υπάρχουν πολλά μαγκανοπήγαδα. Ένα από αυτά είναι και της "Μαϊφρένισας", που πήρε το όνομά του από το καφενείο που ήταν δίπλα του "My friend''. Ιδιοκτήτης του καφενείου ήταν μια γυναίκα. Μόλις τα Γιαννιτσάνικα αναπτύχθηκαν και φτιάχτηκαν καινούργια μαγαζιά, κανένας δεν πήγαινε σ΄ αυτό. Η γυναίκα άρχισε να τρελαίνεται και πίνοντας πολύ, χόρευε στο πεζούλι του πηγαδιού και γι αυτό ονομάστηκε το πηγάδι της Μαϊφρένισας.